Κάπως έτσι και εγώ σαν τη φίλη μου την ''Carrie"...
Η ώρα περασμένη και μόλις πριν έκλεισα το τηλέφωνο..
Μιλούσα με την κολλητή μου την οποία είχα να ακούσω μέρες..
Μιλήσαμε στα γενέθλιά μου βέβαια αλλά όχι για πολύ λόγω ετοιμασιών..
Τελικά δεν είχα κουράγιο να φτιάξω εγώ το cocktail διότι όλο το απόγευμα κάναμε cupcakes με το αντράκι μου..

Ακολούθησε το προγραμματισμένο μπάνιο και των δυο και έπειτα παραμυθάκια..
Πολλά παραμυθάκια..
Τώρα είναι η ώρα της μαμάς όμως..
Ευτυχώς είχα λιγάκι Cosmopolitan έτοιμο από αυτό που πουλάνε στα super market..
Έξυπνη ιδέα αυτή..
Μπράβο σε αυτόν που τη λάνσαρε..
Σίγουρα σκεφτόταν εμάς τις μαμάδες που θέλουμε ένα cocktailaki ίσα ίσα να βρέξουμε τα χείλη μας χωρίς να πρέπει να το κάνουμε και εμείς αυτό..
Anyway....
Έτσι όπως μιλούσαμε, λοιπόν, με το κορίτσι μου και θυμόμασταν παρελθοντικές καταστάσεις αναρωτηθήκαμε, σχεδόν ταυτόχρονα, πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε όντως φύγει για το εξωτερικό όπως σχεδιάζαμε τότε..
Πόσο παρορμητικές ήμασταν..
Δεν υπολογίζαμε ούτε αν θα φάμε το μηνιάτικο σε μία νύχτα ξεφαντώνοντας..
Αλλά ούτε και σε μία μέρα ψωνίζοντας ότι βρούμε μπροστά μας..
Θυμηθήκαμε τρέλες με το πρώτο μου αυτοκίνητο..
Τις βόλτες μας στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης ως το πρωί..
Πόσες φορές μας έκαναν καμάκι στο φανάρι ..
Πόσες φορές ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια και απλά βάζαμε τη μουσική στη διαπασών..
Και πόσες άλλες χάσαμε τις εξετάσεις γιατί την προηγούμενη νύχτα πολύ απλά δεν είχαμε κλείσει μάτι..
Και πάνω σε αυτό το σημείο έρχεται το ερώτημα..
Θα είχαμε άραγε όρεξη ακόμη να ζούμε έτσι??..
Θα είχαμε ακόμη τάσεις φυγής..??
Γιατί τότε μέχρι και Αμερική σκεφτόμασταν να φύγουμε..
Δεν μας σταματούσε τίποτα..
Ώσπου η δική μου η ζωή άλλαξε ξαφνικά..
Όταν γνώρισα τον Δημήτρη μου θαρρείς και συγκλονίστηκε όλο μου το είναι..
Θαρρείς και ξέχασα τα όνειρά μου..τις φιλοδοξίες μου..τα όλα μου..
Δεν καταπιέστηκα ποτέ για να τα ξεχάσω..
Ίσα ίσα..
Ήταν σαν να το ήθελα όλο αυτό...
Σαν να το περίμενα..
Άλλο αν μερικές φορές πλέον γκρινιάζω για το ότι έχει μείνει η δική μου η "ζωή " πίσω...
Εννοώ την επαγγελματική..
Άλλωστε όταν γίνεσαι μαμά έτσι συμβαίνει..
Δεν μου λείπουν οι τρέλες..
Ίσως να μου λείπει η ξεγνασιά..
Σίγουρα μου λείπουν πολύ οι φίλοι μου..
Πάντα πόνταρα σε αυτούς..
Και αυτοί σε μένα..
Τώρα σκορπίσαμε..
Οι περισσότεροι βρίσκονται abroad φυσικά..
Και εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα αν δεν είχα δημιουργήσει τη δική μου οικογένεια..
Θα αναζητούσα την τύχη μου σε άλλη γη..
Γιατί η δική μας είναι φλεγόμενη και σίγουρα "πουλημένη"..
Ευελπιστώ τα παιδιά μου να ζήσουν και αυτά έντονα τη φοιτητική τους ζωή..
Να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν..
Να ψηθούν και να μπορούν να ανταπεξέλθουν και στα πολλά αλλά και στα λίγα..
Γιατί η ζωή δεν μπορεί να είναι πάντα ρόδινη..
Ρόδα είναι και γυρίζει..
Μία έτσι μία αλλιώς..
Αλλά κυρίως να είναι ικανοί να στηριχτούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια ..
Από αλλού ξεκίνησα και πάλι στα παιδιά μου κατέληξα..
Φτάνει για σήμερα η πολλή σκέψη..
Αύριο λέω να πάμε σε κανένα πάρκο για πικ νικ..τόσα cupcakes έχουμε να φάμε..
Σας μαμαδογλυκοφιλώ!!